روزی پیامبر خدا نشسته بودند و علی و فاطمه و حسن وحسین علیهم السلام نزد او بودند .
پیامبر فرمود:
سوگند به کسی که مرا به عنوان بشیر به حق بر انگیخت آفریده ای محبوب
تر و گرامی تر از ما نزد خداوند به روی زمین وجود ندارد، براستی که خدای
تبارک و تعالی برگرفت برای من نامی از نامهای خود؛ او« محمود» است و من«
محمد» و برگرفت نامی برای تو یا علی از نامهای خود؛ او« علی اعلی» است و
تو« علی» و برگرفت برای تو ای حسن نامی از نامهای خویش ؛او« محسن» است و
تو« حسن» و برگرفت برای تو ای حسین نامی از نامهای خویش؛ او« ذوالاحسان »«
صاحب نیکی» و تو« حسین» هستی و برگرفت نامی برای تو ای فاطمه از نامهای
خویش؛ او« فاطر» است و تو« فاطمه ».
در روایتی دیگر آمده است که« له الاسماء الحسنی»؛ برای خداوند تبارک و تعالی« اسماء حسنی» است پس از این« الاسماء الحسنی» نام حسن و حسین را مشتق کرد و برگرفت.
------------------------------
منابع:
بحار الانوار، ج 37، ص 47، حدیث 23- معانی الاخبار، ص 55 و 56.
بحار الانوار، ج 37، ص 62، حدیث 31- تفسیر فرات کوفی
برگرفته از دانشنامه رشد