در دنیای امروز آنچه که بیش از پیش مورد نیاز نسل جوان و نوجوان ماست ادب و تربیت در وهله ی اول است!بنده به عنوان یک معلم و خدمتگزار درعرصه تعلیم و تربیت، خلأ پردازش در زوایای ادب و تربیت در سیره ی مولاناحسین(ع) را به شدت احساس میکنم!علت این مساله نیز از نظر بنده این است که بیشتر به بعد ظلمانی وتیره و تار کربلا پرداخته شده است!البته این به این معنا نیست که اصلا به این بعد پرداخته نشود اما چیزی که در این بین مهم است این است که حتی در پرداختن به این بعدظلمانی نیز آن ادب حسینی نیز در برخی موارد رعایت نمیشود!بارها شاهد بوده ام که در همین مجالس حسینی برخورد ناروایی با یک کودک یا نوجوان میشود که تاسف برانگیز است!آن طفل معصوم چه میداند که آن فردی که او را مورد توبیخ قرارداد از اسلام جداست!!بلکه طفلکی هردو را بایک چشم میبیند و همین عامل شروعیست برای ذهنیت خراب نسبت به دین و دیانت در بجه که نتیجه اش میشود شبهه و دین زدگی!! اگر ما میدانستیم که براساس علم روانشناسی کودک بین مصداق و مفهوم نمیتواند تمییز قایل شود هیچگاه این برخورد با او صورت نمیگرفت و همین عامل تصویرناپسندی از یک اصل صحیح در ذهن آن کودک ایجاد خواهد کرد!با مطالعه ای در روایات میتوان متوجه شد که چقدر رفتار ما ادب ما حتی در عزاداری بر آن امام همام با آموزه های ایشان فاصله دارد!!
ادامه دارد....